Vorige week zijn we onder een stralende zon van Sydney naar Nelson Bay (Port Stephens) gereden. Als accommodatie hadden we een ietwat alternatieve backpacker camping/hostel gekozen. Een schot in de roos, zo bleek. De eigenaar was immens vriendelijk en nadat hij ons wees op allerlei leuke bezienswaardigheden in de regio hebben we ons tentje opgezet. Het duurde niet lang of we kwamen Josephine tegen, de kangaroo die daar woont. Onze tent stond recht en toen we drie minuten later terugkwamen zat madam zowaar in onze voortent. Ze was zo vrij geweest om in die korte tijd door onze broodzak heen te knabbelen en lekker te smullen van ons brood en onze kiwi's. Als we later waren terug geweest had ook een touwtje van de tent eraan moeten geloven :-). We werden dus direct met typisch australische wildlife geconfronteerd en we waren nog maar een paar uur weg. Dat belooft dus!
Later op de avond zijn we aan de babbel geraakt met Griet en Tine, twee vrolijke belgische backpackers die enkele maanden in Australia komen rondreizen. We hebben veel gelachen en veel verhalen uitgewisseld. De volgende dag zijn we samen met hen op dolfijnen cruise geweest. In Port Stephens woont heel het jaar door een grote groep dolfijnen en die wouden we echt eens gaan spotten in hun natuurlijke habitat. De cruise duurde ruimschots twee uur en we kregen meer dan waar voor ons (weinige) geld. Na een rondleiding langs de mooiste baaien en rotsen werden we vergezeld door verschillende dolfijnen. Een heus kippenvelmoment, geloof me vrij. We zaten op een kleine catamaran-achtige zeilboot en van zodra de dolfijnen in zicht waren werden de zeilen gehesen en konden we geruisloos in het zog van deze prachtige zoogdieren meevaren. Uiteraard was er aan boord ook ruimte voor vertier. Aan de boot hing een
boom net. Dat net wordt te water gelaten en daar kan je dan in gaan liggen terwijl de boot verder dobbert. Heerlijk was dat!
vlnr: ikzelf, Ingrid, Tine en Griet in het boom netIn de namiddag zijn Ingrid en ik - op aanraden van de camping eigenaar - naar de top van Tomaree Headland gewandeld. Toen we bovenstonden wisten we meteen waarom we dit zeker moesten doen. Het uitzicht was adembenemend. We hebben hier al veel mooie zaken gezien, maar dit komt meteen binnen in de top 3. Nadat we boven van ons appeltje genoten hadden zijn we terug vertrokken. We moesten die dag nog één plaats zeker zien, de Stockton sand dunes (één van grootste bewegende duinenformaties van Australia). En groot waren die zeker...
Vooralleer we die dag aan het avondeten begonnen, zijn we nog gaan uitwaaien op het strand. In het weggetje dat de camping met het strand verbindt, zag Ingrid haar spottersoog een mama koala zitten met een kleintje aan haar buik. Superschattig! Onze eerste wilde koala (al zien ze er behoorlijk tam uit, hehe) was een feit. Je kan dus wel verstaan dat onze eerste halte een échte voltreffer was!
De volgende ochtend was het opkramen geblazen. We moesten terug de auto in om van Nelson Bay naar Port Macquarie te bollen. Ingrid had echter een korte nacht achter de rug. Josephine had er niet beter op gevonden dan zich aan Ingrid haar kant van de tent te nestelen en constant gras af te trekken en non stop te smakken. Ik was blij dat ik mijn oorstopjes in had :-). In Port Macquarie zijn we naar het Koala Hospital geweest. Elke dag om 15u is het feeding time en dan krijgen de bezoekers een gratis rondleiding door een oudere doch hyperenthousiaste dame. Er werd uitleg gegeven over welke aandoening de koala's hadden, hoe ze die hadden opgelopen en hoe ze behandeld werden. Wel zielig om een koala te zien die helemaal verbrand was door een bosbrand. De volgende dag zijn we langs het strand gaan wandelen, tot aan een vuurtoren. We passeerden langs stranden waar mensen weinig kleren aan hadden en we passeerden langs stranden waar mensen géén kleren aanhadden. Woepsie! Toch stevig doorstappen maar en vooral niet staren :-). Aan de vuurtoren werden we aangesproken door een man van in de 70 met duitse roots. Hij was op zijn 18de naar Australia gekomen en heeft dan 10 jaar met zijn moto rondgetrokken alvorens zich te settelen. Die man had echt interessante verhalen te vertellen. En nu, op zijn mooie gevorderde leeftijd, komt hij elke dag enkele kilometers wandelen langs het strand. Wat een leven! 's Avonds hebben we op de camping wat gesocialized met andere reizigers. Wat doe je anders op een camping? Zo was er Wouter (Walter voor de Aussies, hehe) een Nederlandse backpacker die verdraaid plat antwerps sprak, Emily van Melbourne, Marco van Italië en nog een aussie kerel van wie me de naam ontsnapt. Hij heeft nog een jaar in België gewoond, meer bepaald in Hanuit... Hanuit of all places!
Het strand waar de oude man gaat wandelenOnze volgende halte was Coffs Harbour, bekend van zijn bananen. Als je het dorp binnen rijdt, wordt je er onmiddellijk met je neus opgeduwd. Er staat een overdreven, bijna fluo gele banaan van enkele meters groot langs de kant van de weg. Alles in Coffs draait om bananen. We konden dus niet anders dan een bezoekje te brengen aan een bananenplantage. We hebben veel bijgeleerd. Wist je dat een bananenboom eigenlijk een kruid is? Voila, bij deze krijgt onze blog een educatief tintje. Het was echt de moeite, net zoals ons campingstekje trouwens... Niet?
Vanuit Coffs Harbour hebben we ook een daguitstapje gemaakt naar het Dorrigo National Park, één van de mooiste regenwouden in NSW. De grote wandeling door het park was niet overdreven lang maar het was drukkend warm. En de laatste kilometers waren constant bergop. We hebben echt gezweet om terug tot aan de auto te geraken. Gelukkig werden we onderweg getrakteerd op mooie watervallen. Het Dorrigo NP ligt trouwens langs de Waterfall Way. Aangezien de Dangar Falls niet al te ver waren, zijn we ook daar eens gaan kijken...
Dangar Falls
Toen we die avond terug op de camping waren zijn we aan de klap geraakt met onze buurman Marc, een leraar uit Brisbane. Hij was met zijn dochter op terugweg van Sydney, waar ze familie zijn gaan bezoeken. Toen hij een fles rode wijn bovenhaalde, konden we uiteraard geen nee gezeggen. Jammer genoeg konden we hen niets anders aanbieden dan lauw water of M&M's :-). Het was een zeer gezellige avond. We zaten buiten aan de tent, met een hapje en een drankje. Meer moet dat niet zijn... We zijn ook uitgenodigd bij hen thuis als we eens in de buurt van Brisbane zijn en daar gaan we Mark zeker aan houden... Toen we in ons bed wouden kruipen werden we nog opgeschrikt door een possum die vlak naast ons op een boomstam zat.
Na Coffs zijn we verder doorgetrokken naar Byron Bay, het meest noordelijke punt van onze trip. Toen we aankwamen was het zowaar aan het stormen. Door de felle wind was het onmogelijk onze tent op te zetten. We hebben in de auto gezeten en gewacht tot de wind en regen verdwenen waren. De volgende dag was het kerstmis en we hebben gedaan wat de meeste Australiers doen. We zijn op het strand gaan liggen en hebben gerelaxt. Een beetje verder in zee zagen we wederom dolfijnen zwemmen. Voor Kerstmis wouden ze precies een specialleke doen want ineens begonnen ze uit het water te springen. Geen geforceerde truukjes maar the real deal. Super was dat! Rondom ons waren mensen aan het BBQ'en en iedereen was in kerststemming. Zelfs de redder van dienst...
Byron Bay Lighthouse, het meest oostelijke punt van Australia's Avonds op de camping werden we uitgenodigd door Howard en Janice voor een kerstborrel en hapjes. Howard (met een baard zoals koning Leopold II) had voor de gelenheid enkele flessen koud staan Ook hun andere buren, een Brits koppel, waren van de partij. Die laatsten hadden werkelijk een zalig gevoel voor humor. Echte Britten dus. Al zal de drank ook wel geholpen hebben. Na de fles witte wijn haalde Howard enkele flessen rode wijn boven en toen moest de porto nog komen. Wij vonden de avond alvast heel geslaagd en zo hadden we toch een heus kerstfeest.
Na ons verblijf in Byron Bay zijn we via het binnenland begonnen aan onze terugkeer naar Sydney. Australia is zo immens uitgestrekt en dat merk je pas ten volle in het binnenland. Zeker als de GPS zaken zegt zoals "190 km doorijden en dan links aanhouden". Uren en uren zie je hetzelfde (mooie) landschap.
In Byron hadden we enkele mensen ontmoet die in Armidale, onze volgende stopplaats, wonen en zij hadden ons geadviseerd om het Cathedral Rock NP te doen. We moesten wel een heel stukje off road rijden om aan de ingang van dat park te geraken. Na enkele kilometers moest ik plots op de rem gaan staan omdat er zowaar een kangaroo op de weg stond.
Zie je 'm zitten?Het Cathedral Rock NP ligt zowat in the middle of nowhere en staat bekend om zijn grote granieten rotsformaties. We waren nog maar pas beginnen stappen toen we een luid stampend lawaai hoorden dat recht op ons afkwam. Voordat we ons konden afvragen wat het was, werden we bijna van het pad afgesmeten door een kangaroo die op kruissnelheid vlak langs ons geschoten kwam. Het arme beestje zal verschoten zijn, maar dat geldt ook voor ons! Je kan de rotsen in Cathedral Rock helemaal tot boven bewandelen, al heeft het op het laatste meer weg van bergbeklimmen. Om de laatste meters te overbruggen waren er zelfs heuse ijzeren kettingen in de rotsen genageld. Het was zeker de moeite om tot boven te klauteren. Als er geen dreigende donderwolken op ons af kwamen, hadden we wat langer kunnen blijven zitten, maar het leek ons niet zo aantrekkelijk om boven op een hoge rots te blijven staan als het bliksemt. :-)
Op onze terugweg zagen we een koppel dat net uit hun auto gesukkeld was omdat er rook vanonder de motorkap kwam. Aangezien het er toch serieus uitzag en wij zowat de eerste voorbijgangers moeten geweest zijn, zijn we terug gereden om te checken of ze okee waren. Hun auto begon vuur te vatten en ze hadden geen bereik met hun gsm. Ook onze gsm's hadden geen bereik (wat wil je, in niemandsland) en dus ben ik in het aankomende verkeer (dat toch moest stoppen omdat ik mijn auto in het midden van de baan had laten staan) op zoek gegaan naar iemand die wel bereik had om het noodnummer te bellen. Ondertussen was hun auto omgetoverd tot een ware inferno en die van ons stond gevaarlijk dichtbij. Omdat de auto elk moment kon ontploffen heb ik onze Hyundai op een iets veiligere plaats gezet. Niets te vroeg want niet veel later kwam er een eerste explosie. Gelukkig was de brandweer redelijk rap ter plaatse (joost mag weten waar die zo plots vandaan kwamen) maar de auto was toch al grotendeels uitgebrand.
Onze laatste halte was Cessnock in de Hunter Valley. De Hunter Valley is dé wijnstreek van NSW en de wijnhuizen zijn ontelbaar. Voor de rest was er in de omgeving niet heel veel te doen dus zijn we naar het Hunter Valley Shopping Village geweest, waar we lekkere chocolade gekocht hebben :-).
We hebben echt genoten van onze reis! Sommige zaken vallen niet te beschrijven, die moet je gewoon zelf zien. Zelfs een foto geeft niet altijd de schoonheid van het landschap weer. Dit was een reis om te onthouden en heeft ons nog meer zin doen krijgen om meer van Australia te zien...
Back in Sydney,
Brecht & Ingrid
